Bidden in de sportschool!

Sinds kort ben ik begonnen bij de sportschool in Porto Alegre.... en dat is niet voor watjes! Er goed uitzien is in Brazilië een serieuze zaak, met als gevolg dat je lichaam er eens stevig van langs krijgt als je naar de sportschool gaat. Op de maandag doe ik mee aan een les ''SUPER LOCAL'' en iedereen weet dat een les erger is dan individueel sporten. Door de peer-pressure is extra presteren een must en je wilt je ook niet laten kennen door bijvoorbeeld langzamer te gaan dan de rest of de les uit te lopen als het te zwaar wordt. Dat is in Nederland ook zo, maar er zijn verschillen... want hier;
1. Beweegt niemand uit de maat. Serieus. Nooit.
2. Zien mijn mede-sporters er allemaal tot in de puntjes verzorgd uit, dus kom vooral niet in je wijde t-shirt en joggingbroek aanzetten als vrouw zijnde.
3. Is een militair qua ''drilling'' niets vergeleken bij mijn instructeur.
4. Word je net zo lang gedrild tot je écht niet meer kan. Net zo lang tot je op de grond wil vallen en huilen.
5. Bidden we na afloop van de les. Echt? Ja echt.

Punt 5. was voor mij in het begin nogal bizar. Ik had dit natuurlijk aan moeten voelen komen toen de instructeur mij tijdens de les vroeg: Wat is je geloof Karen? Waarop ik zei: ik ben niks. Er volgde een stilte... Niks? vroeg de instructeur (op een toon van je bent een buitenlander, misschien heb je de vraag niet begrepen?). Nou antwoordde ik aarzelend, mijn vader kwam uit een protestants gezin maar... OKÉ! DAN BEN JE PROTESTANTS! zei mijn instructeur opgelucht. Ik besloot het maar te laten rusten en knikte braaf.
Later bleek waarom mijn instructeur me eerder in de les naar mijn geloof vroeg. Na afloop van de les begon iedereen met het opzeggen van een gebed en het bidden voor het hebben van een voorspoedige week. Ik kijk meestal wat in het rond. Het gaat vrij snel en het kan geen kwaad, daarom blijf ik uit respect zitten, maar het blijft wat vreemd aanvoelen natuurlijk. Het onbekende.

Verder is het heerlijk om naar de sportschool te gaan, ook al ben ik een beetje een vreemde eend in de vijver.
In mijn les zitten alleen vrouwen, een paar van mijn leeftijd, maar de rest is tussen de 40 en 60 jaar. Denk vooral niet dat zij minder presteren, want zij zijn de die-hards. En voor het hebben van hun lichaam zal waarschijnlijk ieder willekeurig meisje van rond de 20 jaar een moord doen. Echte diva's dus. En ze zien er nog net zo diva-achtig uit ná de les als toen ze binnenkwamen lopen. En ik, binnengekomen als Casper het spookje, die toch wel wat contrast biedt tussen de zongebruinde huid van mijn mede-zwoegers, contrasteert na afloop weer net zo hard, maar dan meer in de vorm van een zwetend tomaatje.
Elke keer dat ik de sportschool uitloop slaak ik een zucht en zeg tegen het onbekende: bedankt dat ik vandaag niet uit de maat heb gesprongen en niet huilend op de grond ben gevallen. En wie weet, heel misschien, dachten mijn mede-zwoegers wel hetzelfde tijdens het opzeggen van hun gebed.